'n Transmissietoring (ook elektrisiteitsmast, hidrotoring in Kanada en pyloon in Brittanje) is 'n hoë struktuur, gewoonlik 'n tralietoring van staal wat gebruik word om 'n oorhoofse kraglyn te ondersteun. In elektriese netwerke dra transmissietorings hoëspanning transmissielyne wat grootmaat elektriese krag van opwekkingstasies na elektriese substasies vervoer, vanwaar elektrisiteit aan eindverbruikers gelewer word; boonop word nutspale gebruik om laerspanning subtransmissie- en verspreidingslyne te ondersteun wat elektrisiteit van substasies na elektrisiteitskliënte vervoer.

Daar is vier kategorieë transmissietorings: (i) die hangtoring, (ii) die doodloop-eindpunttoring, (iii) die spanningstoring en (iv) die transposisietoring.[1] Die hoogtes van transmissietorings wissel van 15 tot 55 m (49 tot 180 voet);[1] die hoogste is die 380 m (1 247 voet) transmissietorings van 'n 2,656 m (8,714 voet) span van die Jintang-Cezi oorhoofse kraglynskakel , tussen die eilande Jintang en Cezi in die Zhejiang-provinsie, China. Die langste span van 'n hidro-elektriese kruising is die Ameralik Span van die kraglynkruising van Ameralik-fjord, met 'n lengte van 5 376 m (17 638 voet). Meer transmissietorings is nodig om klimaatsverandering te versag, so in die 2020's het transmissietorings polities belangrik geword.

Transmissielyntorings word gewoonlik volgens vorm geklassifiseer, insluitend glastipe, katkoptipe, boonste tipe, droë tipe en emmertipe. Volgens sy funksies is daar spanning-transmissielyntorings, hangtransmissielyntorings, hoektransmissielyntorings, terminale hoektransmissielyntorings (doodlooptorings), rivierkruistorings, ens.